Pensa.

O debate sobre a educación esta nestes días nas portadas de tódolos periódicos. Para min non hai debate posíbel. O acceso á educación ten que ser gratuíto e universal, para os que teñen e os que non.

Esta idea parece que a ten todo o mundo, non se lle pode negar o acceso á educación a ninguén. Pero surxe unha cuestión formulada pola Popular Esperanza Aguirre, presidenta da Comunidade Autónoma de Madrid.

"Si la educación es obligatoria y gratuita en una fase, a lo mejor no tiene que serlo en las demás"

A idea de voltar ó pasado, como sempre, presente nos ideais do Partido Popular. Meu pai sempre di que para o meu avó foi un orgullo que o seu fillo fora á universidade porque el era obreiro, fillo de labrego, neto de labrego e bisneto de labrego; e sentíase moi orgulloso de que o seu fillo puidera cambiar iso co seu esforzo e a súa intelixencia.

Para o meu avó, á universidade só podían permitirse ir os fillos dos ricos, porque non o podía pagar calquera.

Seica agora a dereita pretende voltar a esa época, onde aqueles con menos cartos teñen só a oportunidade de ter unha educación basica sen poder acceder a ningún estudo elevado porque non ten a capacidade de pagalo. Os dereitos que gañamos no pasado, tremen agora e, o 20-N, no caso dunha vitoria do Partido Popular, serán cortados de raíz desmontando o pouco que temos.

Porque, sexamos sinceros, estamos nunha situación nefasta; pero aínda estamos a manter certas cousas. Aínda temos sanidade e educación públicas. Aínda temos as prestacións por desemprego, e os nosos funcionarios, viron reducido os seus soldos, como moito, nun 10%.

Seguramente, en poucas semanas, comezaremos a escoitar das bocas das señoras Cospedal e Aguirre, ou das bocas dos señores Gonzalez Pons, ou Rajoy; que España esta como Grecia, ou peor; que en Europa están a pensar en pegarnos a patada a nos e máis a Portugal e líbranse de toda a morralla de golpe. Pero tranquilos, que se gañan eles, imos ser os novos favoritos da Merkel. Vainos mandar avións con millóns de euros e vaise levar ós parados…

O peor é que máis dun o crerá, e daralle un voto de confianza a un equipo; porque ó final é o que conta, xa que o presidente é sinxelamente, a cabeza do equipo que está a gobernar; cuxo curriculum é ben visible en aquelas comunidades autónomas onde levan a gobernar tempo:

-          Corrupción (Comunidad Valenciana)

-          Recortes en Educación (Galicia, Madrid, Castilla La Mancha)

-          Inicios de privatización da Sanidade Pública (Galicia, Madrid, Castilla La Mancha)

-          Impago farmacéutico (Castilla LaMancha)

-          Desaparición da financiación para a lei de Dependencia (Galicia)

-          Anteproxecto da lei da Familia (Galicia)

-          Mentiras en canto á creación de emprego (Galicia)

-          Ataques contra a lingua propia da Comunidade Autónoma (Galicia)

-          Intencionalidade de eliminar as leis do Matrimonio Homosexual e do Aborto (Nivel nacional)

Agora comeza a reflexionar. Tes ate o 20 de Novembro para decidir o que vas a votar. E cada vez que reflexiones sobre isto, ten presente, que na túa papeleta, vai o teu futuro, van os teus dereitos, e ante todo, vai o teu consentimento, para que se ese partido gaña, leve a cabo as medidas que el conveña apropiadas.

Que non te coman o tarro, que non che colen mentiras; reflexiona, sabes que o enriba escrito non é máis que unha parte da historia, a que eu quérote contar. Busca as outras partes, porque hai moitas partes, non so dúas, e reflexiona, tes tempo; pero ten en conta que esta decisión é verdadeiramente importante.

Unha vez máis, grazas polo voso tempo, saúde e república!

E o meu fillo? Que fago con el?

O outro día nun bus urbán de Compostela dúas señoras, destas señoras que se decátanse de que lles estou a chamar señoras mataríanme; mantían unha conversa realmente indignadas.

Unha delas, a verdadeira indignada, falaba de que o seu marido baixaranlle o soldo, que ela estaba traballando como nunca fixera para poder levar todos os cartos que puidera á casa, pero claro, a cousa esta moi mal. Aínda por riba, ó ter ela que traballar, non sabía que facer co pequeno, non tiña con quen deixalo e non están eles como para pagar unha gardería privada. 

A súa compañeira de parola suxeriulle que botase a solicitude nalgunha gardería pública. E foi nese momento cando a indignada comezou o seu discurso político.

"Cala! Cala! Non me fales das garderías públicas! Antes co Bugallo aínda, e xa non falemos co bipartito! Pero daquela non había crise! Pero foi chegar o “Freijoo” e “El Condecito”, e mira que a este aínda non lle deu tempo a facer moito, moito acabar co botellón moito politiqueo, pero, e o meu fillo? Que fago con el? Voullo deixar no despacho a ver se así decátase de cales son algúns dos verdadeiros problemas dos santiagueses."

Nese momento déronme ganas de darme a volta e dicirlle, “Pois señora, como gañe o PP o 20-N si que nos imos enterar”.

Ós dous minutos a indignada baixouse e despediuse da súa compañeira de viaxe cun 

“Sorte, e agora ó que toca, a gardar que aínda vai vir o peor.”

A verdade é que a muller non se quedaba curta de razón.

E isto é só o comezo...

Ó erguerme hoxe pola mañá, decidín retomar aquel costume de ler a prensa dixital almorzando, pero xa non me lembraba de que ás veces isto produce arcadas en pleno almorzo.

Hoxe periódicos como “Público” e “El País”, móstranos nas súas portadas, unha parte fundamental do programa electoral que o Partido Popular vai levar nas próximas eleccións xerais. Aínda que o señor Rajoy fale coa boca pequena para que ninguén o escoite porque falando alto e claro o único que pode facer é perder votos; outras grandes figuras do Partido Popular, van deixando caer con contagotas diversas medidas que levará a cabo o seu partido se gaña as eleccións.

“Cospedal anuncia duros recortes y los pone como ejemplo para España” Público.

“Cospedal hará el mayor recorte en los centros sanitarios: 400 millones”  El País.

 

Xa se lle ve a patiña ó lobo! Catrocentos millóns de euros menos para sanidade pública! Ademais, como medida para obter máis financiación, Cospedal venderá e arrendará centros médicos públicos, pagados por todos nos cos nosos impostos, a entidades sanitarias privadas.

Máis recortes en Educación Pública, o que supón menos profesores para os mesmos alumnos. Menos liberados sindicais, ou sexa, menos número de xente traballando polos dereitos dos seus compañeiros, Castela a Mancha pasará de ter 785 a 284.

Cospedal eliminará tamén a representación do Defensor do Pobo e dos delegados das consellerías nas provincias de Castela, unha clara marca do centralismo típico do Partido Popular.

Outra medida de impresión e o feito de que Cospedal vai reducir 32 dos 33 centros de formación de profesorado existentes en Castela a Mancha. Si señores, 33 menos 32 é 1, só se salva un.

Ó mesmo tempo, Cospedal suprime a oficina da Xunta de Castela a Mancha en Bruxelas e comeza o proceso de privatización da Televisión de Castela a Mancha.

En total, segundo ela, 1815 millóns de euros vanse a aforrar durante 2011 e 2012, pero, de verdade ós habitantes de Castela a Mancha, comunidade autónoma rica onde as haxa, coa segunda renta per capita máis baixa do Estado (18.471 euros), precisan deste tipo de recortes? A unha persoa á que lle costa chegar a fin de mes, de verdade favorécelle que o seu goberno reduza aínda máis as prestacións sociais, facendo que cada vez teña que pagar máis por servizos antes gratuítos?

Xa se descubriron. Por se alguén aínda o dubidaba, o Partido Popular non é un partido que mire polas persoas. Hai formas e formas de saír da crise, e se xa estamos vendidos, a solución non é seguir a permitir que nos vendan. O 20 de novembro, todas e todos nos vamos a xogar un partido moi importante nas urnas. Hai futuro, podemos xerar futuro; votando con cabeza.

E cando digo votando con cabeza digo que penses nos teus propios beneficios. Se tes accións en Sanitas ou Adeslas ou cangalladas desas, pois claro que si, vota o Partido Popular, clínica a prezo de saldo. Pero se no canto de ter accións de Adeslas, tes unha hipoteca, un fillo, unha sobriña ou unha irmá pequenos, pensa neles; pensa en que o seu futuro esta nese momento na túa man, poden ter unha educación pública e de calidade, cun acceso á universidade practicamente universal, con matrículas con prezos simbólicos e becas que os axuden a estudiar; ou poden medrar sen expectativas de futuro, nun mundo onde se non tes cartos, non podes chegar a ser ninguén.

Unha vez máis, grazas polo voso tempo, saúde e república!