2011.

Hoxe non é un día para facer análise político, o análise político faise día a día, non serve de nada dicirlle á xente o que pasou, ela o sabe mellor que ninguén porque é ela quen o nota nas súas propias carnes.

Hoxe é un día para reflexionar, e obviamente non o podo negar, persoalmente, o ano 2011 no seu ámbito político para min foi nefasto. Dúas derrotas de dúas campañas, dúas maiorías absolutas da dereita...

Pero dende un plano persoal, considero que o ano 2011 aportoume as mellores experiencias políticas da miña vida, e atrévome a dicilo con 19 anos porque son estas, as experiencias no momento no que me estou a comezar a formar, as que me van a marcar no futuro.

Sei que vai soar prepotente, pero hai un ano o feito de darlle a man a un político de, por así chamalo, alta gama, era coma un agasallo de Nadal, facíame moita ilusión e as pernas non paraban de tremerme.

Despois de agarrar a Rubalcaba e pouco máis obrigalo a que se pare para que se saque unha foto contigo e os teus compañeiros, como que é esa sensación de que xa hai confianza, que xa estas a falar cun compañeiro máis, e decataste de que en realidade ten que ser así, un compañeiro máis.

Despois de facer máis de 2500 km durante a campaña, de durmir pouco e menos que pouco, despois de que o equipo de seguridade de campaña odiase as nosas caras, despois de pelear polo que queremos, a verdade, asumir que por moito que traballes sempre podes perder, foi unha boa lección. Doeu, non o podo negar, pero creo que máis nos vai a doer aguantar os anos que veñan de goberno do Partido Popular.

Pero hoxe non é o día de falar disto, hoxe é o día de agradecer, a todas aquelas persoas que estiveron comigo, que decidiron tamén durmir pouco e facer moitos quilómetros, pegar moitos carteis, a todos aqueles compañeiros e compañeiras, todas esas caras que forman parte dese “collage-mental” das campañas que forma o meu cerebro. Grazas porque como socialistas sabemos que o traballo individual non serve de nada, se non traballasemos todos xuntos en grupo, non se levaría nada a cabo.

Pero o agradecemento ós compañeiros é, alomenos para min, o menos importante. Eles están aí pola mesma razón ca min, e sei que o disfrutaron tanto coma min.

O agradecemento realmente importante é o de todas aquelas persoas, que cada vez que chegaba á casa, á facultade, a unha cafetería, a calquera hora, collía e me aguantaba que seguira coa chapa posta dándolles a bara. A todas aquelas persoas que estiveron para que eu puidera estoupar un pouco e tamén para cambiar de tema, elas e eles saben quenes son.

Non me podo esquecer dos meus mecenas, grazas papa e mama por aturar que Martín antepoña as súas ideas ós vosos cartos, agardo compracervos en Xaneiro.

É xa si, rematase o ano e con el remato esta última entrada, agardo que o 2012 sexa un ano, alomenos, tan bo como o 2011, se pode ser mellor, pero xa se sabe, a tragar co votado.

Os meus mellores desexos para todas e todos vós.

Unha vez máis, grazas polo voso tempo, saúde e república! (Hai que aproveitar agora que Urdangarin fixo das súas!)