Benvidos a Corea do Norte

“Esto es Corea del Norte, un país de 24 millones de habitantes resignados a rendir un culto delirante al Querido Líder Kim Jong-il. Si no lo hacen, les espera la tortura, los trabajos forzados o el fusilamiento. Público entró en el país más hermético del planeta con la Asociación de Amistad con Corea, una organización de occidentales que apoyan la dictadura. Los periodistas están prohibidos, así que este reportero entró como veterinario.

Los anfitriones muestran un país donde reina la felicidad. "El Querido Líder garantiza una vivienda y alimentos básicos para todos, aquí no hay robos, ni McDonald's, ni prostitución, ni drogas, ni disidentes. Todo el mundo daría la vida por el líder", explica Jo Chol-ryong, del Comité de Relaciones Culturales con Países Extranjeros. ¿Y las informaciones que hablan de campos de prisioneros y ejecuciones? "Mentiras fabricadas por los medios occidentales".

Desde 1945, sólo 60.000 personas consiguieron escapar de la dictadura, la mayoría hacia China o Corea del Sur. Sus testimonios son diferentes a los de la propaganda, como explica el ruso Andrei Lankov, profesor en la Universidad Kookmin de Seúl y uno de los mayores expertos en las cloacas del régimen norcoreano. "Como regla, desde la década de 1960, los discapacitados no tienen derecho a residir en Pyongyang. Sólo los que sufren un accidente durante la mili reciben permiso para seguir viviendo en la capital. La mayor parte de los discapacitados son realojados en el campo", señala. Los ciegos, las personas con síndrome de Down o en silla de ruedas son expulsados a pueblos vetados a cualquier observador. Nada puede manchar el escaparate de la sociedad perfecta: Pyongyang.”

MANUEL ANSEDE Enviado especial a Pyongyang, Diario PÚBLICO 23/11/2010 (http://www.publico.es/internacional/348113/una-jaula-estalinista-para-24-millones-de-personas )

Onte saía no diario Público esta noticia, Corea do Norte segue, a ano 2010, a ser unha ditadura na que existe unha presión impresionante cara os seus habitantes, segue a ser un Estado sen liberdades. Cada vez que se fala de Corea do Norte e aparecen imaxes de arquivo onde se ven eses impresionantes desfiles militares lémbrome dun dos meus libros favoritos, 1984 de George Orwell, un libro onde se relata a situación dunha sociedade na que O Partido, controla a vida de todos os habitantes do Estado dunha maneira tan brutal que ata consegue dominar o pensamento da inmensa maioría deles mediante a manipulación da historia e da prensa entre outros factores. Isto é o que esta a suceder (obviamente en menor medida aínda que non moito menor) en Corea do Norte. O goberno, ademais de non permitir unhas eleccións libres onde o pobo escolla o que quere, non permite unha liberdade de expresión, unha liberdade de prensa, en definitiva, non permite ningunha liberdade. Para mais inri esta envolto nunha loita contra Corea do Sur, unha loita sen sentido, unha loita sen motivo. Unha loita que deixa vítimas mortais, unha loita que non pode ser directamente respondida por un país como Corea do Sur que cumpre a legalidade e que esta de acordo cos acordos e tratados internacionais. A desinformación é moi grande, como se di no artigo publicado no diario Público, a entrada de periodistas no país so está permitida en certos períodos de tempo como foron por exemplo os últimos acontecementos de celebración onde levouse a cabo a cerimonia de cesión do poder , o expresidente Kim Jong-Il cedeulle o poder ó seu fillo Kim Jong-un. O peor de todo é que esta actitude do goberno de Corea do Norte aínda conta con apoios como o de China.

Xa tocando este tema non podo esquecerme do que esta a suceder a día de hoxe no Sáhara. Hoxe tiven o pracer de asistir a unha charla na que falou Ajmund Mojtar, representante do Fronte Polisario en Galicia. Na súa explicación falou da opresión levada a cabo por Marrocos, unha opresión apoiada por unha gran potencia como Francia, potencia mundial aliada de este país e que mediante a súa influencia en organismos internacionais como a ONU consegue que se lle de un trato de favor a Marrocos como por exemplo conseguindo que dentro da misión de paz levada a cabo no Sáhara polos cascos azuis non exista unha partida presupostaria para a defensa dos dereitos humanos, tal e como existe noutras misión como é a levada a cabo en Afganistán. Non nos podemos esquecer do Sáhara. Debemos de loitar coa nosa voz para que o pobo saharauí deixe de estar oprimido polo estado Marroquí. Sáhara libre! Un saúdo, saúde e república!